Που καταλήγουν όλες μας οι συζητήσεις τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης;
Στο, κυριολεκτικά, αμείλικτο ερώτημα του τρόπου δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Σήμερα…

• Μια ολόκληρη γενιά παιδιών, σπουδαγμένων σε πολύ καλά πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Αγγλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, εξωστρεφή, με όρεξη για δουλειά, που μιλάνε με ευχέρεια μια με δύο ξένες γλώσσες, που έχουν διεθνή εμπειρία, που φέρνουν στη χώρα νέες νοοτροπίες στο επιχειρείν, είναι άνεργοι και δεν βλέπουν «φως» στην άκρη του τούνελ.

• Από την άλλη μεριά έχουμε τους ιδρυτές και διαχειριστές υγιών οικογενειακών επιχειρήσεων, που ψάχνουν να βρουν διάδοχο για να συνεχίσει την πορεία των κόπων μιας ζωής, αλλά δεν το καταφέρνουν.

Δεν έχουν βρει ούτε τον χρόνο, αλλά, κυρίως, δεν έχουν ανακαλύψει τον τρόπο να προσελκύσουν τα δικά τους παιδιά, ή στελέχη από την αγορά, να αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση, να την αναπτύξουν και, τελικά, να δημιουργήσουν μια νέα αρχή. Με αφορμή αυτές τις διαπιστώσεις, διατυπώνουμε την πρότασή μας για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, για τα νέα – σπουδαγμένα και με όρεξη για δουλειά παιδιά.

Η πρόταση είναι απλή, και, κυρίως, ανέξοδη για το κράτος και την κοινωνία. Προτείνουμε λοιπόν να ευαισθητοποιηθούν και να προβληματισθούν οι ιδρυτές υγιών οικογενειακών επιχειρήσεων, και να έρθουν σε ειλικρινή επαφή με τα παιδιά τους για να εξασφαλίσουν τη συνέχεια και την ανάπτυξη της επιχείρησής τους. Οι ιδρυτές θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η έναρξη μιας σωστής, έγκαιρης, και, κυρίως, συστηματικής διαδικασίας για μια επιτυχημένη διαδοχή, μπορεί να εξασφαλίσει τη συνέχεια της επιχείρησής τους. Και, τέλος, να κατανοήσουν ότι διαδοχή δεν σημαίνει μεταβίβαση των μετοχών της επιχείρησης και της περιουσίας…

Κι όλ’ αυτά πραγματικά ανέξοδα για το κράτος και την κοινωνία. Γιατί, νέες θέσεις, σημαίνει φόροι και εισφορές που θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία, ενίσχυση της κατανάλωσης, άρα δημιουργία έμμεσων θέσεων εργασίας σε άλλες επιχειρήσεις, εξασφάλιση κοινωνικής συνοχής και κοινωνικής γαλήνης. Και επιπλέον, ούτε επιδοτήσεις χρειάζονται, ούτε προγράμματα του ΕΣΠΑ.

Απλώς, κάποιος ή κάποιοι πρέπει να φέρουν σε επαφή τα δύο μέρη, να τους εξηγήσουν τι σημαίνει σωστή και επιτυχημένη διαδοχή σε μια οικογενειακή επιχείρηση και να πείσουν τους ενδιαφερόμενους ότι το όφελος είναι αμοιβαίο, και πολύ σημαντικό. Επιπρόσθετα, ας μην ξεχνούμε ότι η ανάγκη της χώρας μας για την ανάταξη της οικονομίας της θα γίνει μόνον με «μέτρα άμεσης απόδοσης». Η υλοποίηση της πρότασής μας θα εισφέρει τα μέγιστα σ’ αυτή την προσπάθεια, και, το σημαντικότερο, θα συμβάλλει γρήγορα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Για να ενισχύσουμε περαιτέρω την πρότασή μας, δίνουμε, χωρίς σχόλιο, τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν στην επιβίωση των οικογενειακών επιχειρήσεων από γενιά σε γενιά:

• Μόνο το 30% (3 στις 10) των οικογενειακών επιχειρήσεων επιβιώνουν με τη μετάβαση στη δεύτερη γενιά,

• Μόνο το 10% (1 στις 10) περνάει στην τρίτη γενιά, και,

• Μόνο το 3% (3 στις 100) καταλήγουν στην τέταρτη γενιά.

Ο λόγος; Η δυσκολία εντοπισμού διαδόχου και η αποτυχημένη διεκπεραίωση της διαδικασίας διαδοχής.
Είναι φανερό, ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο. Και στην Ελλάδα, ίσως ακόμη μεγαλύτερο …
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται και που προτείνουμε να γίνει, είναι: α) οι ιδρυτές να τολμήσουν να προχωρήσουν σε μια προσωπική υπέρβαση για να καταφέρουν μια επιτυχημένη διαδοχή, β) οι διάδοχοι να εργασθούν σκληρά για την ανάπτυξη της οικογενειακής επιχείρησης, και, γ) να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα διευκολύνουν αυτή την τόσο σημαντική διαδικασία για την εθνική μας οικονομία.
Γιατί τελικά: «δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχία σε μια οικογενειακή επιχείρηση, χωρίς μια καλή διαδοχή.»